اوّل «ماه»

این،چشمه‌ای است زلال،از دلِ سنگِ کوهی رو سیاه.از سنگ هم چشمه‌ می‌جوشد.من دیده‌ام.با دو چشم خود،و در دو چشم خود،و از دو چشم خود.لحظه‌ها زلال‌اند و گوارا؛زمانی که عکس خودم را در چشمه‌ی چشمم تماشا می‌کنم.و آن موقع دل سنگ ترک برمی‌دارد.و زلال جاری می‌شود.زلال، مجرای دردهایی است که از کوهی راه به برون یا اوّل «ماه»...